Lipiec II

Szelest Twego oddechu,
który pozwalał w nocy śnić najpiękniejsze sny...
Dźwięk przekręcanego w zamku klucza,
który zwiastował wtulenie się w Twoje ramiona...
Chwila ciszy przed każdym pocałunkiem,
podczas którego w mej głowie było wszystko i nic...

To byłeś Ty.
Wszystko Ty.

Wraz z porankiem promienie słońca falują i błyszczą

skłębione w pogniecionej pościeli są

w pięknym tańcu pogrążone.

Spomiędzy dwóch nagich ciał

rozpościerają swe długie świetliste ramiona

otulając i pieszcząc.

Oczy me pogodnym wzrokiem pośród zielonej toni liści za oknem

błądzą rozkojarzone po tym

jak kochaliśmy się.

Czując ciało Twe obok rozpromieniam się

myślą uciekając do pocałunków,

dotyku opuszków Twych palców na piersiach,

odgłosu Twej przyjemności

i westchnień.

Otwieram się.
Otworzyłam
na Ciebie i Twe lęki,
obietnice, prośby, sekrety, przysięgi, wrażliwości
Obnażyłam się ze swych myśli, pragnień,
nagich uczuć i emocji.
K O C H A M
bezgranicznie, bezinteresownie,
bez opamiętania,
lecz zarazem racjonalnie.
U F A M
wiem, że nie okłamiesz.
Jednak kradniesz - 
                               moje serce z każdym dniem coraz bardziej

Choć nie wiem jak to możliwe skoro masz je już całe na własność.

Czort jaki chwycił w swe martwe dłonie

szyję mą

słowami wulgarnymi karmi umysł

widokiem okropnym obarcza wzrok

odorem niezmiernym odstręcza węch

z pomocą szponów rozrywa

brzuch, ręce, nogi.

To bożek. Depresja.

Bóg śmierć niosący a za nim

orszak anieli krwawych

zniszczenie zwiastują,

zgubę.

Kości z zimna pękają

serca na czarne swą barwę zmieniają

brak otuchy.

Tylko w moim sercu ostatnia jeszcze nadzieja się tli,

Twoje serce.

Stoczyłem się.

kości pożółkły ze starości

oczy puste, marność

skóra jakby nie była nigdy

glizdy wszędzie

blizny wszędzie

W szklanki uciekałem - niepokój

kufle - ból

kieliszki - rozpacz

głód butelek później pragnął

wiecznie nienasycony

okrutne słowa na język podsuwał

ostrza pod ręce znikąd podkładał

Zapijałem

Krzyczałem

Płakałem

Upadałem

nie pamiętałem...